–भूपाल तिम्सिना

 

तिमीसँग सत्ता छ शक्ति छ

त्योभन्दा धेरै त घमण्ड र उन्माद छ

मसँग त मात्र आवाज छ

त्यो पनि कामिरहेको छ ।

तिम्रो सत्ताले मलाई बोल्न डराउने बनाएको छ

मजस्ता हजारौँ फरक मत राख्नेलाई झम्टेको छ

भिन्न भिन्न स्वरूपमा, र त मेरो आवाज दबेको छ

आक्रोश र वेदनाले भरिएको छ ।

तिम्रो कुर्सीको कचिङ्गल चलिरहेको छ

तानातान भइरहेकै छ

बाहिर महामारीले देश आक्रान्त हुँदा

रोम जलिरहेको छ

निरो बासुरी बजाइरहेकै छ ।

जीवन मरणको दोसाँधमा

हजारौँ जन अक्सिजन नपाएर छटपटी रहँदा

गोजी भर्न उदत्त जन, तिम्रै कुर्सी वरिपरि घुमेका छन्

तिमी देख्दैनौ या नदेखेझैँ गर्छाै

तिमीहरूको यस्तै  चरित्र देखेर

इतिहासका पन्नाहरू हासिरहेको छ

बाहिर महामारीको डढेलो फैलँदा

रोम जलिरहेको छ

निरो बाँसुरी बजाइरहेकै छ ।

लेख्न त प्रेमका सौन्दर्यका कविता लेखुँ भन्छु

तर यो आहत  र कोलाहलले मन गिजोलिएको छ

पीडा रोदन र आक्रोश मात्र लेक्न थालेको छ यो कलमले

तिमीहरूका आपसका झगडाहरूले

कुर्सीको तानातानले

गुट र गुट अनि दल र दलको झगडाले

 देश  थलिएको छ

 यही पीडाले मन आहत भएको छ

पीडाहरू मसीसँग  बगिरहेको छ

तिमीलाई त्यसको परवाह नै छैन

रोम जलिरहेको छ

निरो बाँसुरी बजाइरहेकै छ ।

तिमीहरूकै स्वार्थका लागि विभक्त भएको लाचार जमात छ

जसले तिमीलाई तिम्रा खराब हर्कतबारे प्रश्न गर्दैन,

 मात्र हौस्याई रहन्छ

यो संस्कारले बनाउन खोजेको देश

मेरो देशभन्दा फरक हो

सामाजिक सद्भाव र आपसी भाइचाराको

हिजोको समाजभन्दा फरक हो

र त मनमा आहत छ

आहतसँगै तिमीप्रति आक्रोश छ

महामारी मिलेर जित्ने बेलामा

तिम्रै फोहोरी राजनीतिको दर्शक बन्नुप‍¥या छ

रोम जलिरहेकै छ

निरो बासुरी बजाइरहेकै छ ।