–इन्द्र थेगिम

मनको ढ्याङ्ग्रोले तर्साउँदा
रात चैगुना भएर बौलाउन थाल्छ 
वीर मसानहरू हाँस्दै जाग्छन्
मृत्यु जुरुक्क उठेर हिँड्न थाल्छ ।

मन बिमारले लल्याक लुलुक हुँदा
एक्लै चिच्याउँछ कराउँछ करिडोरमा
मनुखेहरू घ्र्वार घ्र्वार घुर्छन् मन रुँदा,
खुशियालीमा झ्याम्टा पिट्छन् यमराज ।

मन वास्तविकतादेखि धेरै टाढा जाँदा
जीवन र जगतलाई लत्याई दिन्छ 
चिहानसम्मको बाटो पहिल्याउँदै हिँड्दा 
एक दिन आफैलाई समाधीमा पाउन सफल हुन्छ ।

जीवनको यो मोडमा आइपुग्दासम्म
मनको शरीरमा शिरा र धमनी सुक्दै जान्छन् 
लपढप लपढप गर्ने मुटुको धड्कन
अब राजीखुशीले सदाको लागि बन्द हुन्छ ।