बिहीबार, १५ चैत २०८०
ताजा लोकप्रिय

आँखा रसिला तर ओठमा थियो मुस्कान !

सोमबार, ०१ असोज २०७५, १२ : ५६
सोमबार, ०१ असोज २०७५

घाँटीमा विमलजीको क्यामरा भिरेर म मानसरोवर किनारमा ठिङ्ग उभिएको छु । चराहरुले सुकेका घाँस वा स–साना जराहरुलाई मिलाएर बलियो गरी बनाएका थुप्रै गुँड देखिएका छन् । तालको पानीमाथि केही चरा लहरै टुसुक्क बसिरहेका छन् । केही चरा चाहिँ कहिले एक्लै त कहिले हुलमा मिसिएर उडिरहेका छन् । 

कुशल चित्रकारको कुचीले कोरेको क्यानभासजस्तो त्यो काव्यात्मक दृश्यले म निकै शान्त, स्थिर र स्प्रिच्युअल भइरहेको थिएँ । अहो, आनन्दको आकाश अनि आकाशमुनि मानसरोवर किनारमा निमग्न एउटा मान्छे !

एउटा सेतो कुकुर कहाँबाट मेरै छेउ आइपुगेछ । ऊ पनि मजस्तै मग्न छ सायद । उसको कथा अर्कै थियो कि ? थाहा हुने कुरै भएन ।

एउटी आइमाई आई । उसको हातमा थाली थियो । थालीमा पूजा सामग्री ।

‘हेलो’, उसले सोधी, ‘आर यू तिब्बतीयन ?’

‘नो, आई एम नेपाली’, मैले भनेँ ।

‘टेक अफ योर क्यामरा’, कुनै कारण नखुलाई उसले एक्कासि आदेश दिई । 

‘ह्वाई ?’, मैले आश्चर्य प्रकट गरेँ ।

‘टेक अफ योर क्यामरा’, सामान्य स्वरमा उसले फेरि भनी ।

‘ह्वाई ?’, ममा आश्चर्य घटेको थिएन ।  

‘पूजा गर्न म तालमा जाँदैछु । केही गरी म त्यहाँ लडेँ भने मलाई बचाउन तिमी आउनुपर्छ’, त्यति भन्दै ऊ तालमा गई र अनेक भावभङीगसहित पूजा आराधना गरी । 

केहीबेरपछि उसले उज्यालो अनुहार बनाएर भनी, ‘अब तिमी तिम्रो क्यामरालाई सँगै राख्न सक्छौ । तिमीले मलाई बचाउनुपर्ने कुनै परिस्थिति नै रहेनछ । किनभने तालभित्र ढुङ्गा रहेनछ । मैले सोचेको थिएँ,

भित्र ढुङ्गा होला र चिप्लेर म लड्न पनि सकुँला ।’

‘तिमीले पूजा गरिरहँदा मैले तिम्रा फोटो खिचेको छु । यदि तिमीलाई यसमा आपत्ति छ भने म ती फोटो मेटाइदिन्छु’, सरोवर किनारमा फर्किएकी उसलाई भनेँ ।  

‘खोई देखाऊ त’, ऊ जिज्ञासु भई ।

मैले देखाइदिएँ । 

‘आहा ! कृपया, यी फोटो मलाई पठाइदेऊ है !’ उसले मलाई वाट्सअप र इमेल दिई । उसको इमेल पनि अचम्मको रहेछ ! इमेल... एट याहु डट कम । 

इमेल शब्द समेटिएको त्यो पहिलो इमेल आईडी थियो, मेरो जानकारीमा । 

उसको अङ्ग्रेजी मात्र होइन, हिन्दी पनि र स्वरसमेत निकै मीठो रहेछ । 

सोधेँ, ‘कहाँ से हे आप ?’

‘यूएस’, उसले स्वरलाई दर्बिलो पारेर भनी ।     

उसले मेरो नाम सोधी ।

‘अशोक’, मैले भनेँ ।

‘ओ ! अशोक इज माई हज्बेन्ड नेम टु’, उसले श्रीमानलाई निकै गर्वसाथ सम्झेझैँ गरी भनी, ‘बट्, ओ अभी यहाँ नहीँ है, ही इज इन यूएस ।’ 

मैले तत्कालै भनिदिएँ, ‘तिमी भाग्यमानी रहिछौ । तिम्रो पति यूएसमै भए पनि तिम्रै पतिको नाम भएको मान्छे यतिबेला तिमीसँग तिब्बतको मानसरोवरमा गफिइरहेको छ ।’

ऊ मुस्कुराई तर फोटो हेर्दाको जस्तो प्रशन्नता थिएन उसको मुहारमा । म हाम्रो टोलीको विशेष पूजा आयोजना भएतिर लागेँ, ऊ आफ्नो बाटो लागी । 

साँझ दार्चेनमा फेरि ऊसँग भेट भयो । मैले उसलाई मुस्कान दिएँ । उसले गह्रौँ गरेर थोरै मुस्कान फर्काई । दार्चेनमा झैं देरापुकमा हामी फेरि एउटै होटलमा प¥यौं । त्यहाँ न म ऊसँग मुस्काएँ, न त ऊ नै मसँग मुस्काई । 

ऊ विभिन्न देशका यात्री सम्मिलित समूहमा आएकी रहिछ । युरोपियन वा अमेरिकन अधबंैसेसँग निकै लामो गफगाफ र बीचबीचमा रगडारगडी खालको हगमा व्यस्त देखिन्थी ऊ । तिब्बतमा सायद उसले ‘आफ्नै अशोक’लाई फिजिकल्ली निकै मिस गरिरहेकी थिई !

उफ, म पनि बित्थामा किन अर्काको चियोचर्चा र चिन्ता गर्दै छु ! फर्किऊँ मानसरोवरमै ।

सरोवर किनारमा मेरा सहयात्रीहरु विशेष पूजामा व्यस्त थिए । होम चलिरहेको थियो । ‘ऊँ नम  शिवाय’ मात्र होइन, अनेकानेक मन्त्रोचारण ननस्टप थियो । युगौँदेखिको तपस्यालाई विसर्जन गर्ने विशेष क्षणजस्तो, युगौंदेखिको मनोकामना पूरा भएको क्षणजस्तो समय थियो त्यो । 

मानसरोवरमा स्नान गर्दा सयौं जुनीको पापबाट मुक्ति पाइन्छ भन्ने विश्वासहित उनीहरुले स्नान गरेका थिए । त्यसपछि सुरु भएको यज्ञमा शिवका मन्त्रोच्चरणका साथै सघन हवन भइरहेको थियो । 

यात्रीहरु आआफ्ना  मनोकामनापत्र यज्ञमा अर्पण गर्दै थिए । आफ्नो मात्र नभई आफन्तले पठाएका पत्रहरु पनि यात्रीहरुले अर्पण गरिरहेका थिए । 

मैले एउटा पत्रका केही हरफ पढ्न भ्याएँ । त्यहाँ केही कन्फेसन थियो र मुक्तिको याचना । तर एक यात्रीले मलाई रोक्दै भन्यो, ‘यो त शिवलाई पठाइएको गोप्य पत्र हो । अरुले पढ्न हुँदैन ।’ उनीहरु अनेक बहुमूल्य सामग्री र सिक्काहरु पनि यज्ञमा चढाउँदै थिए ।

यात्रीहरुका गलेका शरीर निकै अथकित देखिन्थे । उज्यालो मिसिएको उनीहरुको गम्भीर अनुहार त्यसैत्यसै चम्केका थिए । मलाई पनि बेग्लै अनुभव भइरहेको थियो । 

म आँखा चिम्लेर नमस्कार मद्रामा गएँ । सुरुमा शून्य थियो । त्यसपछि मैले मेरो जीवनसँग जोडिएका थुप्रै घटना, परिवेश र मानिस सम्झें । 

जीवनका उज्याला र अध्याँरा सम्झेँ । तर, कसैप्रति कुनै पूर्वाग्रह आएन । सबैको भलाइको कामना गर्ने प्रयत्न गरेँ । एक एक गरेर धेरैलाई सम्झेँ । मानिसलाई सम्झेँ । प्राणीलाई सम्झेँ । प्रकृतिलाई सम्झेँ । अन्त्यमा ब्रह्माण्डलाई सम्झेँ । र मागेँ ‘ह्याप्पिनेस अफ युनिभर्स’ त्योभित्र सबै अटाउँथे । म त अटाउने नै भएँ । 

मन हलुका भयो । मेरो आँखाबाट आँशु बगिरहेको थियो । तर त्यो निकै शीतल थियो । सायद त्यो मानसरोवरको पवित्र जल थियो । 

उता, पूजा चलिरहेको थियो । त्यो क्रम घन्टौँ चल्यो । कसैलाई समयको मतलब थिएन । पूजा सकिएपछि हामी केहीले काठका ससाना घोचाले तातो खरानी खोतल्दै अघि यज्ञमा हवन गर्दा चढाइएका सिक्का खोज्न थाल्यौँ । त्यो सिक्कामा गुड लक हुन्छ भन्ने विश्वास रहेछ । 

मैले पनि एउटा सिक्का पाएँ । तर त्यो डढेर निकै कालो भइसकेको थियो । अलि चिसिएपछि ज्याकेटमा कालो लाग्ला भन्ने चिन्ता नगरी मैले त्यो सिक्कालाई जतनले ज्याकेटको भित्री खल्तीमा हालेँ ।

दिउँसोको झन्डै १ बजिसक्दा समेत कसैले भोक लाग्यो भनेको सुनिएन । पूजा सकिएपछि पनि यात्रीहरु अङ्कमाल गर्नमै व्यस्त थिए । एकअर्कालाई बधाई दिएका दियै थिए । 

विमलजीले दिएको रुद्राक्षको माला लगाएर यात्रीले शिव–पार्वतीको पुकारा गरे । पण्डितजीले खैँजेडी बजाउँदै शिवभजन गाए । कोही यात्री नाचे, कोहीले ताली बजाए, कोहीले पण्डितजीको स्वरमा स्वर मिलाए । म ती सब शिवमण्डित घटनाको फोटो खिचिरहेको थिएँ ।

सबैजसो यात्रीका आँखा रसिला थिए । ओठमा अनमोल मुस्कान थियो ।

तिलक, नैवेद्य–प्रसादीले पवित्र भएर हामी पावन मानसरोवर किनारको होटल फर्कियौं । नेपाली किचन ब्वाइहरुले हाम्रा लागि अनेक परिकार तयार गरी खुला टेबलमा सजाइसकेका रहेछन् ।

भारतीय उपमहाद्वीपका इन्दुस, गङ्गा, सतलज र ब्रह्मपुत्रको स्रोत मानिएको मानसरोवरमा शिव पूजापछिको पेट पूजा कम्ता स्वादिलो थिएन । 

हामी मानसरोवरबाट कतिको उच्चारणमा धार्चेन, कतिको उच्चारणमा तार्चेन र अरु कतिको उच्चारणमा दार्चेनका लागि बसमा बसेका मात्र के थियौँ, मुसलधारे पानी पर्न थाल्यो । 

पूजा अवधिभरको वर्षाविनाको विशेष समयलाई सम्झँदै यात्रीहरुले शिवलाई धन्यवाद दिए । 

बालाले स्वर उँचो पार्दै भन्यो, ‘वी आर ब्लेस्ड बाई लर्ड शिव । इट वाज प्रुभ्ड् ।’

‘ऊँ नम शिवाय’, एक छिनमा एक्कासि फेरि ऊ करायो ।

सबैले फेरि कोरसमा थपे, ‘ऊँ नम शिवाय ।’  

तिब्बतीयन गीत फेरि सुरु भयो । गीतको लयमा ड्राइभर अगाडिको सिसामा वाइफर लगातार नाच्न थाल्यो । तिब्बती पठारको फराकिलो छातीमा गाडी सडकैसडक सलल बगिरहेको थियो– राता चिनियाँ झन्डाहरु, रातो रङका ठुल्ठुला गेटहरु, इँटा आकारका मरुभूमि रङका ससाना तिब्बती घरहरु, अनेकानेक रङका असङ्ख्य ससाना पहाडहरुलाई पछाडि छोड्दै । 

अन्ततः हामी साँझमा दार्चेन पुग्यौँ । सानोतिनो बजारजस्तो दार्चेनका क्युरियो सपहरु सुन्दर थिए । त्योभन्दा सुन्दर थियो लक्की नम्बरको  मेरो कोठा । कोठा नम्बर ८२११ ।    

यो पनि पढ्नुहोस्

मनोरम मानसरोवरमा भेटिइन् मनमोहिनी

सागामा कल्याणीलाई हाइले हान्यो

केरुङमा 'राष्ट्रपति सी' सँग सेल्फी

सीमानामा देश दुख्दा

पासपोर्ट हराउँदाको पिरलो

ल्हासासँग मोहनी थियो तर बोलाई डोल्मालाले

खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?

प्रतिक्रिया

लेखकको बारेमा

अशोक सिलवाल
अशोक सिलवाल

पत्रकार/ लेखक  तथा   टुर-ट्रेकिङ गाइड  सिलवाल लाङटाङ सद्भावना दूत पनि हुन् ।  उनी  नेपाल एकेडेमी अफ टुरिजम एन्ड होटल मेनेजमेन्ट (नाथम) का ट्रेकिङ प्रशिक्षकसमेत रहेका छन् । 

लेखकबाट थप