कविता : आखिर जानु छ रित्तो हात
-सूर्यप्रसाद खनाल
कसैको चितामा शव जलेको देख्दा ।
आफन्त सदाका लागि ढलेको देख्दा ।
कठै धिक्कार तेरो मेरो भन्छ मान्छे ।।
धनी गरिब एकै कित्तामा, गन्छ मान्छे ।।
तत्काल भुल्छ त्यो ढलेको सास ।।
पलाउँछ मनमा फेरि स्वार्थै स्वार्थको आस ।।
जब ऊ चिताबाट फर्किन्छ तब ।
फेरि उस्तै तेरो मेरो, ऊ घर पुग्छ जब ।
एकछिन् त भावुक हुन्छ, हेरि त्यो जलेको शव ।
तर
घाटदेखि घरसम्मको बाटोमै बदल्छ मन ।।
मान्छे पिर्दै बटुल्न थाल्छ त्यो अकुत धन ।।
के हिसाब अरूलाई लगाएका ती बचन ?
इच्छा त्यो कमाउने धन अनि गन्ने खनखन ।
अहो बेहिसाब यहाँ गरिब निमुखा कत्ति छन् ?
शक्तिको आड हुनेले कत्ति हो कत्ति कुम्ल्याउँछन् ।
गरिब, निमुखा नङ्गिँदै छन् झनझन ।
वास्तवमा
आखिर हामी सबैको चिताको त्यो बाटो एउटै ।
मानव दुनियाँले निल्ने गाँस अर्थात आँटो एउटै ।
हामी जन्मिएको अनि विलाउने माटो एउटै ।
लगाउने वस्त्र अस्त्र अर्थात लुगाफाटो एउटै ।
बालक यौवन वयस्क वृद्ध जीवनको पाटो एउटै ।
त्यसैले
अब हामी दुःखीलाई साहारा देऊ, लानु केही रहेनछ ।
भोकाहरूलाई आहारा देऊँ, लानु केही रहेनछ ।।
-वाग्ला, गुल्मी
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
सागर ढकालले लिए आयरल्यान्ड ‘ए’ को दोस्रो विकेट
-
आगामी वर्षको नीति, कार्यक्रम र बजेट बनाउन म आफैँ कमान्ड गर्दैछु : प्रधानमन्त्री
-
ब्राजिलमा कोकिनको क्याप्सुल निलेर नेपालमा तस्करी
-
इलाम-२ मा रास्वपाको उम्मेदवारी घोषणा शनिबार
-
‘गाउँ आएको बाटो’ १२ औँ बेइजिङ अन्तर्राष्ट्रिय सिने महोत्सवमा छनोट
-
कोकिनको कारोबारमा संलग्न अन्तर्राष्ट्रिय गिरोहका २ सदस्य काठमाडौँबाट पक्राउ