कविता : जस्ताका छिद्रहरू
-साकारबाबु सुबेदी
खै, कसरी उदायौ भन्नु तिमी ?
बिम्बले धर्ती छोएकै देखिएन
उज्याला घाम छानाभन्दा माथि
नजरन्दाजमै दौडन्छन् सधैँ ।
एक घाम निरन्तर गिज्याउँछ,
जस्ताको सानो प्वालबाट ।
कतै निरन्तर निधारमाथि
तप्किएका पानीका थोपा पछि ।
मौसमले मनमा खेलेजस्तै
तिम्रो सत्ताले ममा खेल्दै छ
हुनु पर्ने भय हुन सकेन आज
अरू नै भयले जीवन हर्दै छ ।
आशाका साना बिम्बहरूले
जस्ताका साना छिद्रबाट
राहतको ठूलो सास फेर्ने
जीवन न हो, लालची बन्यो ।
वर्षातका हिलाम्य डगरहरूले
थकित यत्नहरू चिप्ल्याए झैँ
मेरा जीउने अनवरत परिश्रमहरू
पछारिदै छन्, एक पछि अर्काे हुँदै ।
तिमीले चलाएका द्वैद सत्तामा
म मेरो नगरिकता भिडाउँदै हेर्छु
कहीँ कतैको नहुने रहेछ पछौटे
परचक्री झैं दलीन टेक्न नपाउँदै
कसले कोर्यो विभाजित रेखाहरू ?
मेरा मतहरू त तिम्रै बाकसमा थिए
गन्तव्य, नटुङ्गिने नदीको पर्खाल बन्यो
तिम्रो सीमामा कहिले नभेटिने घाम जस्तै ।
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
काठमाडौँको छाउनीमा सर्जन डा.प्रतिभा धौभडेल मृत फेला
-
अर्नोल्ड श्वार्जनेगरको भन्दा ठूलो बाइसेप भएकी महिला, आफैँलाई भन्छिन्– ‘लेडी हल्क’
-
गोविन्दा शिव सेनामा प्रवेश, चुनाव लड्ने अड्कलबाजी
-
भूपू गोर्खाहरूको माग सम्बोधन गर्न बसेको चौथो वार्ता पनि निष्कर्षविहीन
-
काठमाडौँका निजी विद्यालयको नाम नेपालीकरण गर्न एक महिनाको अल्टिमेटम
-
मन्त्रिपरिषद् पुनर्गठन गर्दा यस्तो बन्यो शालिकरामको टिम (सूचीसहित)