समय फर्किन जान्दैन र यो मन पर्खिन मान्दैन 
आज म अबोध बालक झैँ शिर निहुर्‍याइरहेछु
एउटै प्रश्न बारम्बार दोहोर्‍याइरहेछु 
कतै म आमाको आखाँबाट आँशुसरि झरिरहेको त छैन ?
कतै म आफ्नै घर बोझ बनि बसिरहेको त छैन ?
मलाई झुल्केको घामले लुकी लुकी जिस्क्याउँछ 

हावाको झोक्काले नमज्जाले गिज्याउँछ
अब साँच्चिकै यो दुःखको जालो नफुकाई फ्याँकिदिन मन छ 

यो समयको पोकालाई आफूसँगै राखिदिन मन छ
तर थाहा छ  
यी कोरिएका नक्साले लक्ष्य गुमाइरहेछन्  
यी सझिएका सपनाले बाटो बिराइरहेछन्   
र विचलित सोचहरू आपसमा जुधिरहेछन् 

सायद त्यसैले
मेरा प्रश्नहरू थाकिसके 
र मैले हार मानिसकेँ ।