कविता
आफ्नै मलामी
शनिबार, २७ माघ २०८०, ०६ : ५३
थाहा पाइनँ कहाँ थिएँ
निष्पट्ट अन्धकारमा
मान्छेको त्यो ठुलो कोलाहलमा
अन्धाधुन्ध अघि बढिरहेँ
एकहोरो आवाज
मेरा कानमा आई बज्रिरह्यो ।
थाहा छैन कहाँ हो गन्तव्य
निकै विचलित महसुस गरिरहेको छु
आफ्नो अस्तित्व पनि
बिर्सिएको आवास हुँदै छ
त्यो कोलाहल
त्यो भिड छिचोल्दै
अघि बढेँ
जल्न लागेको आफ्नै लास देखेँ
आफूलाई आफ्नै मलामीमा भेटेँ ।
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
पठाओ राइडरको नागरिकता दुरुपयोग गरेर ३ करोड ३७ लाख ठगी
-
बागमतीमा संसदीय समितिका सभापति चयन गर्ने तयारी
-
अलपत्र ‘दलित अधिकार’ विधेयक अघि बढाउने मन्त्री शाहीको प्रतिबद्धता
-
कर्णाली एमालेमा विवाद : अध्यक्ष ओलीसँग शाहको गुहार
-
गर्मीका कारण हलेसी तुवाचुङका विद्यालयमा बिहानी कक्षा
-
लुम्बिनीमा शनिबारदेखि अन्तर्राष्ट्रिय बौद्ध गोष्ठी