कविता : जस्ताका छिद्रहरू
-साकारबाबु सुबेदी
खै, कसरी उदायौ भन्नु तिमी ?
बिम्बले धर्ती छोएकै देखिएन
उज्याला घाम छानाभन्दा माथि
नजरन्दाजमै दौडन्छन् सधैँ ।
एक घाम निरन्तर गिज्याउँछ,
जस्ताको सानो प्वालबाट ।
कतै निरन्तर निधारमाथि
तप्किएका पानीका थोपा पछि ।
मौसमले मनमा खेलेजस्तै
तिम्रो सत्ताले ममा खेल्दै छ
हुनु पर्ने भय हुन सकेन आज
अरू नै भयले जीवन हर्दै छ ।
आशाका साना बिम्बहरूले
जस्ताका साना छिद्रबाट
राहतको ठूलो सास फेर्ने
जीवन न हो, लालची बन्यो ।
वर्षातका हिलाम्य डगरहरूले
थकित यत्नहरू चिप्ल्याए झैँ
मेरा जीउने अनवरत परिश्रमहरू
पछारिदै छन्, एक पछि अर्काे हुँदै ।
तिमीले चलाएका द्वैद सत्तामा
म मेरो नगरिकता भिडाउँदै हेर्छु
कहीँ कतैको नहुने रहेछ पछौटे
परचक्री झैं दलीन टेक्न नपाउँदै
कसले कोर्यो विभाजित रेखाहरू ?
मेरा मतहरू त तिम्रै बाकसमा थिए
गन्तव्य, नटुङ्गिने नदीको पर्खाल बन्यो
तिम्रो सीमामा कहिले नभेटिने घाम जस्तै ।
खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?
प्रतिक्रिया
भर्खरै
-
उपनिर्वाचन : एमालेलाई फलिफाप, कांग्रेसलाई झट्का !
-
लगानी सम्मेलनमा आयो १० अर्ब माथिको लगानी प्रतिबद्धता
-
विदेशी लगानीकर्ता भन्छन्, ‘नेपालमा जलविद्युत्, सूचना प्रविधि र कृषिमा सम्भावना देख्यौँ’
-
रौतहटमा पाँच घर जलेर नष्ट, लाखौँको क्षति
-
‘नेपाल विदेशी लगानीकर्तालाई ‘रेड कार्पेट’ बिछ्याउन तयार छ’
-
प्रहरीमाथि खुकुरीले आक्रमण गर्न खोजेपछि लागु औषध कारोबारीमाथि गोली प्रहार