पोखिन्छन्  पोखियोस् 
प्रशस्तै पसिनाहरू परदेशमा
बिन्ती नपोखिउन् किम्ती जिन्दगीहरू
त्यसै अनाहकमा 
बढोस् घुर्यानमा उही पुरानै
इन्द्रकमलको बोट
तर छरोस् नयाँ वासना
र, पठाइयोस् परदेशीहरूलाई 
बाडुलीमा पोको पारेर 
एक मुठी सम्झना ।
....
अपसोच उता 
परिस्थिति यस्तो छ कि देशको 
जल्न थाले गरी खानेहरू देशमै
खन्याएर निराशाको मट्टितेल 
आफ्नै जिउमा
कोरेर आक्रोशको मचिस
सल्काए आफैलाई 
तब ऊ जलिरहँदा 
ऊ एक्लै जल्यो कि 
देश जल्यो ऊ सँगसँगै ?
....
बुझ्नु पर्नेहरूले 
कहाँ बुझ्यो खै ?
भन्न त भन्छन् नि भन्नेहरू 
मर्नु भन्दा बौलाउनु जाति
तर मलाई दुबै नामन्जुर छ
आमा, 
मलाई तेस्रो विकल्प दिनुहोस् ।