खै आज आकाश
पनि धुम्म देख्दैछु ।
कहीँ कतै अनर्थ भो कि
एक्लै सोच्दैछु । 

वरपर छरछिमेकमा
हल्ला चलेछ ।
सेतीको खोचमा हेर
जहाज खसेछ । 
त्यतैबाट धुवाँको मुस्लो 
आकाशतिर बढ्दै थियो 
तर, मैले त्यो धुँवालाई
धुँवा देख्नै सकिन 
त्यो त हजारौ सपनाहरु पो
धुँवा बनेर 
पर क्षितिज चुम्न लम्कदै थिए ।

दोष कसलाई दिऊँ
यस्ता घटनाहरुमा
म सोच्दै थिएँ मौसम, नियति
वा मान्छेहरुलाई ? 
कयौ सपनाहरु टुक्रिएछन्
सिसा फुटे सरी,
बूढी आमै भन्दै हुनुहुन्थ्यो
विचरा कठैबरी । 
नियतिको खेललाई 
कसले पो रोक्न सक्छ र ?
यहाँ आउनु र जानुलाई खै
कसले पो रोक्न सक्छ र ?
यत्तिकैमा मेरा आँखा 
रुझिसकेछन्
मनका भित्री कुनाबाट
श्रद्धान्जलीका शब्दहरु 
निस्किसकेछन् ।