हुने भए सिलाई दिन्थे 
अश्रुका यी ग्रन्थिलाई,
तिम्रो जस्तो ओभानो आँखा 
देखाइ दिन्थे सबैलाई ।

भन्छन् प्रेममा पागल हुन्छन्
त्यसै पागल होइन्छ र ?
तिम्रा दुई नयन हेर्दा
अश्रु कसको बग्दैन र ?

यादहरूको सिरानी हाली 
सधैँ कहाँ निदाइन्छ र ?
आँखाहरू नसुक्दैमा
रातहरू ओझेल हुँदैनन् र ?

थाहा छैन के भयो यो ? 
लौ न तिमी नै  भनिदेऊ,
हरेक पलमा तिम्रै याद 
विश्राम केही क्षण त लिन देऊ ।
भक्तपुर